Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά | 2019
Πρόσωπα διαφορετικού φύλου και ηλικίας, προερχόμενα από τη μικροαστική τάξη, προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν μέσα από τις προσωπικές τους στιγμές ή τις καθημερινές τους ασχολίες. Οι άνθρωποι αυτοί, πότε σε εξωτερικό και πότε σε εσωτερικό χώρο, συνδιαλέγονται με άτομα του περιβάλλοντός τους ή με τον τυχόν διπλανό τους επιχειρώντας μια σύζευξη ουσιαστικής επικοινωνίας, την οποία όμως τις περισσότερες φορές υποδαυλίζουν οι ίδιοι. Τα μονόπρακτα που αποτελούν το έργο θέτουν καίρια ζητήματα τόσο για τις σχέσεις όλων μας μέσα στην κοινωνία, όσο και για το γεφύρωμα της χασματικής ανθρώπινης επαφής.
Συντελεστές
Κείμενο: Μάκης Τσίτας
Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη
Σκηνικά – Κουστούμια: Λίλη Πεζανού
Μουσική: Νίκος Βασιλείου
Φωτισμοί: Αννα Σμπώκου
Έπαιξαν:
Γιαννακού Ελισάβετ, Δούκα Μαρία-Νεφέλη, Ζάχαρης Τρύφων, Μπιτούνη Ιωάννα, Μαυράκης Νίκος, Παπακώστας Λευτέρης, Παπουτσή Δανάη, Ρόκκος Βαγγέλης, Σαρρή Μυρτώ, Τσικούρας Δημήτρης
Η παράσταση ήταν ενταγμένη στο Τριετές Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα 2018-2020 «Η δυναμική του Ελληνικού Λόγου στο Θέατρο 2019» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Κριτικές
«Το "φοβερό παιδί" των ελληνικών Γραμμάτων, ο Μάκης Τσίτας, "ξαναχτύπησε" με το νέο θεατρικό έργο του, πρωτότυπο, δυνατό και πολύ επίκαιρο, όπως και το προηγούμενό του, Μάρτυς μου ο Θεός. Πρόκειται για πέντε μονόπρακτα, που φωτίζουν ανθρώπινους χαρακτήρες ατόμων τής «διπλανής πόρτας», αποκαλύπτοντας τα όσα "τραγικά" βιώνουμε τα τελευταία χρόνια στις σχέσεις μας. Στην παράσταση, που σκηνοθέτησε η σπουδαία δασκάλα, σκηνοθέτιδα και ηθοποιός Ρούλα Πατεράκη, επιβεβαιώνονται τα ήδη γνωστά: "Η τρέλα δεν πάει στα βουνά" αλλά είναι και μεταδοτική, ενώ η αποχαύνωση καλά κρατεί, και στις ημέρες μας…».
Νίκος Μπατσικανής, criticscorner.gr, 10/06/19
«Η υπόθεση της κάθε ιστορίας-επεισοδίου, με την τόσο ανθρώπινη και ευφυή σύλληψη και αποτύπωση του κοινωνικού φαινομένου της μοναξιάς και της έλλειψης επικοινωνίας, μετατρέπεται σε ολοκληρωμένο θεατρικό έργο κάτω από την πένα του Μάκη Τσίτα με τον τίτλο Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία και κάτω από την εξίσου ευφυή σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη».
Τούλα Ρεπαπή, tvxs.gr, 03/06/19
«Με περιγραφική ευθύτητα και ενίοτε αφαιρετικότητα, μέσα απ’ την (αντι)παράθεση γνώριμων καταστάσεων και της απρόσμενης έκβασής τους και το λακωνικό καίριο της στιχομυθίας, ο Στρατηγός μας προ(σ)καλεί να αντικρίσουμε τον εαυτό μας αφτιασίδωτο και γυμνό στον καθρέφτη, να ατενίσουμε κατάματα τις ιδεοληψίες, τις ψυχώσεις, τις αδυναμίες και τα λάθη μας, να προβληματιστούμε, να γελάσουμε και – κυρίως – να παίξουμε.
[…] Η Ρούλα Πατεράκη σκηνοθετεί με καλοζυγισμένη ευρηματικότητα».
Μάριον Χωρεάνθη, fractalart.gr, 22/05/19
«Γιατί ο Μ. Τσίτας δεν καταγγέλλει τα πρόσωπα, αλλά τις καταστάσεις που ευτελίζουν τους ανθρώπους και τη συνήθεια που κατατρώει τις αντιστάσεις μας στο κακό, στο άσχημο, στο βέβηλο. Η ευρηματική σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη αναδεικνύει τις προθέσεις του συγγραφέα, θέτει τον θεατή μπροστά στο κοινωνικό πρόβλημα και του ζητά να πάρει θέση. Ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο, από την ώρα της γέννησής του, ήταν σχολείο και λόγος αντίστασης στην όποια εξουσία».
Ανθούλα Δανιήλ, frear.gr, 21/05/19
« Όλα μεταμορφώνονται μαγικά στη σκηνή από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του έργου, που εκτός από την εξαιρετική τους ερμηνεία, προσθέτουν και ένα ρεσιτάλ, αρμονικής κινησιολογίας, εναλλάσσοντας, οι ίδιοι, τα έπιπλα και διαμορφώνοντας το χώρο της σκηνής.
Και τούτο οφείλεται στις σκηνοθετικές οδηγίες της έμπειρης κυρίας του θεάτρου, Ρούλας Πατεράκη, που ανέδειξε την έμπνευση και την ευρηματική πλοκή του συγγραφέα».
Μαρία Κοτοπούλη, Περί Ου, 18/05/19
«Ο Μάκης Τσίτας είναι πρωτότυπος και πρωτογενής. Με γνήσια δραματική φλέβα που φάνηκε νωρίς από τα παιδικά του αλλά κι από το πρώτο βραβευμένο πεζό του με τον συμβολικό τίτλο Μάρτυς μου ο θεός που ανέβηκε με τεράστια επιτυχία στο θέατρο κι έτσι του άνοιξε τον δρόμο για μια καινούργια επιτυχή καριέρα…
Στη συγκεκριμένη δραματουργία με κυκλικές επαναλήψεις που σπάνε τη γραμμικότητα του χρόνου και τη στατικότητα του συμβατικού αστικού θεάτρου, η αφήγηση περνάει από παραλλαγή σε παραλλαγή δίκην θεατρικού παιχνιδιού με έντονο τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα, όσο κι αν η Ρούλα Πατεράκη έκανε πάλι το θαύμα της κι απογείωσε ένα καταρχήν αναλόγιο σε αξιοθαύμαστη θεατρική παραγωγή».
Κωνσταντίνος Μπούρας, Γράφειν, 17/05/19
«Κι όσο αν το σύγχρονο ελληνικό θέατρο πλειστάκις μας έχει απογοητεύσει, με δυο-τρεις τρανταχτές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, τουλάχιστον στους δυο βασικούς πυλώνες του, ήτοι από πλευράς κειμένου και σκηνοθεσίας-υποκριτικής, η συγκεκριμένη παράσταση μας αναπτέρωσε το ηθικό και τις ελπίδες σχετικά.
Κάποια στιγμή πάντα κάτι αξιόλογο θα προκύπτει, βγάζοντάς μας από αυτή την ένδεια».
Θανάσης Λιακόπουλος, popaganda.gr, 14/05/19
