Πάτυ εκ του Πετρούλα
Διηγήματα | Εκδόσεις Καστανιώτη | 1996
Η Πάτυ η ζωντοχήρα, η γκόμενα του παντρεμένου Τάκη, ο μεγαλύτερος επιβήτορας της πόλης, η κοσμοκαλόγρια Ευγενία, που δεν τη δέχτηκε κανένα μοναστήρι, η εξομολόγηση του συζυγοκτόνου Κίτσου, μια σαββατιάτικη επίσκεψη σε τσοντάδικο του βαρδαρίου, ένα περιστατικό από τη ζωή του Τόλη Καζαντζή, ένα συνηθισμένο μάθημα νεοελληνικής λογοτεχνίας, ο Γιάννος ο τρελός, που κάνει μπανιστήρι και χουφτώνει κορίτσια, η Μαρία, που δέκα χρόνια ετοιμάζεται για την κηδεία του άντρα της...
Δεκαεφτά απλές ιστορίες που γράφτηκαν από το 1989 έως το 1994 στη Θεσσαλονίκη.
Βραχεία λίστα για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του περιοδικού «Διαβάζω»
Το βιβλίο κυκλοφορεί επίσης στα εβραϊκά.
Κριτικές
«Νευρώδεις περιγραφές, με έντονη χιουμοριστική διάθεση, ιδιαίτερη προσοχή στην αναπαράσταση ιδιωματικών λαϊκών τρόπων ομιλίας, στοιχεία που προσδιορίζουν έναν καινούριο τρόπο ηθογραφικής αποτύπωσης της ζωής στις πόλεις».
Αλέξης Ζήρας, Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδόσεις Πατάκη, 2007
«Πρόκειται για μικρά ανάλαφρα διηγήματα που σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι ακόμα κι όταν καταπιάνονται με δυσάρεστα θέματα. […] Υπέροχο βιβλίο».
περ. Be You, Οκτώβριος 1997
«Το ανθρωπολογικό πλαίσιο των ιστοριών του Τσίτα ορίζεται από μικροαστικές γειτονιές της Θεσσαλονίκης ή τις πλησίον επαρχιακές πόλεις, ενώ οι ήρωες που πλάθει είναι καθημερινοί και οικείοι. Ο Τσίτας φαίνεται να διαθέτει καλό αφτί. Γιατί χωνεύει στην αφήγησή του διάφορες ιδιολέκτους: λαική αργκό, νεανικούς κώδικες, συντεχνιακές εκφράσεις».
Μισέλ Φάις, εφ. Ελεύθερος Τύπος, 28/09/97
«…δεκαεφτά απλές όσο και ολοζώντανες ιστορίες».
περ. Τηλεκοντρόλ, 13/09/97
«Αβίαστη αφήγηση που συχνά γίνεται καταλυτική. Η αφήγηση αυτή είναι απόλυτα ταιριαστή με τα σπαρταριστά πρόσωπα και στιγμιότυπα που παρελαύνουν στο βιβλίο».
Βαγγέλης Αθανασόπουλος, περ. Διαβάζω, Ιούνιος 1997
«Είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο. Αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας, το λέει ωραία. Θέλει ουσιαστικά να περιγράψει τη ζωή με χιούμορ και το καταφέρνει. Και δεν χρειάζεται πραγματικά τίποτε άλλο: Η μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις πολλά και να λες λίγα και η μεγάλη αφηγηματική τέχνη είναι να λες λίγα και να μην παραλείπεις τα σημαντικότερα».
Ντίνος Χριστιανόπουλος, εφ. Αδέσμευτος Τύπος, 18/12/96
«Προσόν του Μάκη Τσίτα είναι ο στέρεος λόγος. […] Οι πρωτογωνιστές του Τσίτα μέσα στην άγνοιά τους, διατηρούν ακέραιη την ευθύνη της πράξης τους. Μεγάλο αναγνωστικό κέρδος σ’ έναν αιώνα ύπνου και φυγής».
Γιάννης Πλαχούρης, εφ. Ο Λόγος, 17/11/96
«Ο συγγραφέας καταφέρνει με μοναδικό τρόπο και μέσω των ηρώων του να δώσει μια ανάγλυφη εικόνα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας».
εφ. Φοιτητική επικοινωνία, Νοέμβριος 1996
«Ο Μάκης Τσίτας έχει εμφανή τα στοιχεία εκείνα που υποστηρίζουν την ύπαρξη ενός πεζογραφικού ταλέντου».
Μάνος Κοντολέων, εφ. Αυγή της Κυριακής, 25/08/96
«Δεκαεπτά απλές, σφιχτογραμμένες ιστορίες, με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας, συνηθισμένους, αλλά μ’ αυτό το κάτι που τους κάνει ενδιαφέροντες». Ντάνυ Πιέρρου, περ. Είναι, 06/08/96
«Τα δεκαεπτά σύντομα διηγήματα του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα αποπνέουν χιούμορ, απλότητα και συναισθηματική σύνδεση του αναγνώστη με τους ήρωες του βιβλίου. Οι ανάγλυφα δοσμένοι χαρακτήρες γίνονται αναπάντεχα οικείοι αυτοαποκαλυπτόμενοι».
περ. Πολιτικά Θέματα, 26/07/96
«Ο Μάκης Τσίτας με το βιβλίο του αυτό βάζει σοβαρές υποθήκες για το μέλλον».
Φίλιππος Φιλίππου, περ. Αντί, 05/07/96
«Πρώτο βιβλίο ενός συγγραφέα που γεννήθηκε μόλις το 1971 και το στοίχημα μοιάζει να έχει κερδηθεί».
Νίκος Μπακουνάκης, περ. Men, Ιούνιος 1996
«Ένας νέος ταλαντούχος λογοτέχνης παρουσιάζει το πρώτο του βιβλίο».
Περσέας Αθηναίος, εφ. Ελεύθερη Ώρα, 16/05/96
«Οι χαρακτήρες δυνατοί, αληθινοί, καθηλώνουν τον αναγνώστη και τον κάνουν να νομίζει πως του είναι οικείοι. […] Ο Μάκης Τσίτας (γεννήθηκε το 1971), έγραψε αυτές τις ιστορίες από το 1989 μέχρι το 1994. Με το πρώτο δείγμα γραφής του δηλώνει τη γέννηση ενός συγγραφέα».
Τιτίνα Δανέλλη, εφ. Ριζοσπάστης, 16/05/96
«Τα δεκαεφτά σύντομα διηγήματα του Μάκη Τσίτα παράγουν δύο αισθήματα που κάθε γραπτή ιστορία θα ΄θελε να προσφέρει: διασκέδαση στην ανάγνωση και ανυπομονησία για την επόμενη σελίδα».
Κώστας Νεοφώτιστος, περ. Πολιτικά Θέματα, 10/05/96
«Τα 17 διηγήματα της συλλογής του έχουν εκφραστική αμεσότητα και πολύ συχνά αποτυπώνουν τον γλωσσικό κώδικα των σημερινών νέων […] Έχεις την εντύπωση ότι όσα αφηγείται ο Τσίτας δεν θα μπορούσαν να συμβούν παρά στις συγκεκριμένες γειτονιές, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους».
Δημήτρης Δασκαλόπουλος, εφ. Τα Νέα, 07/05/96
«Είναι ένα ζωντανό βιβλίο με χιούμορ και στρωτή άνετη γλώσσα που θα αρέσει ιδίως στις νεότερες και πιο τολμηρές στην έκφραση και σκέψη, ηλικίες».
Μιχάλης Πανάς, εφ. Το όνομα, 27/04/96
«Οι σύντομες ιστορίες του είναι απολαυστικές και πρωτότυπες […] οι ήρωες του βιβλίου είναι απόλυτα συνηθισμένοι και μαζί απόλυτα ασυνήθιστοι άνθρωποι. Γι’ αυτό και είναι γοητευτικοί. Γιατί καταφέρνουν να συνδιάσουν το ευνόητο με το παράλογο, το παραδεκτό με το απαράδεκτο, τη λογική με την τρέλα… Και γιατί ο συγγραφέας έχει βρει το κλειδί που ανοίγει τις καρδιές τους, αλλά κατέχει και τον τρόπο να μεταφέρει τη σκέψη, τα λόγια, τις πράξεις τους απολαυστικά στο χαρτί του».
Κοσμάς Βίδος, περ. Σελίδες, Καλοκαίρι 1996